ســـنتـــــــــــــــوری - لبیک یا حسین(ع)

دانی که چرا چوب شود قسمتش آتش...

            بی حرمتیش برلب و دندان حسین است

دانی که چرا آب فرات است گل آلود...

            شرمندگیش از لب عطشان حسین است

دانی که چرا خانه حق گشته سیه پوش....

          یعنی که خداوند عزادار حسین است